معلق روي ريل گارد اتوبان زندگي (اپيزود آخر)
…هنوز خوابت نبره…فكر مي كني…مرور مي كني…مرور…فكر…خوابيدي…
…يه نفر صدات ميكنه…چشماي سنگينت رو بزور باز مي كني…صبح شده…چيزي نمي بيني…پا مي شي…باورت نمي شه…خدايا اينجا كجاست…من كجام…پس اون اتوبان كجاست؟؟؟ پس اون ماشينا كجان؟؟؟ خدايا چي بسرم اومده؟؟؟ من كجام؟؟؟نكنه دارم خواب مي بينم؟؟؟ يا نكنه تاحالا خواب مي ديدم و الان بيدارم؟؟؟ خدايا چي شده؟؟؟من چيكار كردم؟؟؟ به اطرافت نگاه مي كني…اون دورتر جمعيتي رو مي بيني كه به يه نقطه خيره شدن… منتظر يه چيزي هستن … به اون نقطه نگاه مي كني…هيچ چيز نمي بيني…حس مي كني اينجا آخر خطه …ميشه اينو حس كرد… مثل اينكه اينجا ته اتوبانه…ته ته خط…حس مي كني چاره اي نداري ... هيچ چاره اي.....
بايد بري پيش بقيه… بري پيششون … خيره بشي به اون نقطه و منتظر بموني….تو يه تازه واردي…نگران نباش…خواهي فهميد اينجا كجاست…خواهي فهميد اينا كي هستن و منتظر چي ….خواهي فهميد كه چي بسرت آمده... فقط يه سوال مهم الان تو ذهنته : خدايا اينجا كجاست؟؟؟………...

معلق روي ريل گارد اتوبان زندگي (اپيزود 2)
….جز صداي موتور ناقص اين ماشينه هيچ صدايي نمياد…راننده مي زنه كنار…ازت مي خواد تو بروني…ميگه خسته شده…ولي تو مرددي…آخه تو تصادف كردي…اعصابت داغونه…هنوز يادت نرفته كه يه نفر و داغون كردي…ولي قبول مي كني…تو مجبوري…
جالبه كه اين ماشينه 50تا بيشتر نمي ره…پخشم نداره…تو باورت نميشه كه مجبوري با 50تا بروني…ولي مي روني…آخه تو مجبوري….
آمپر بنزين رو نگاه ميكني…پت پت خاموش…اينم از اين…ديگه اعصابت حسابي ريخته بهم…به پيرمرده نگاه مي كني…خوابيده (ولي خودمونيما…اين پيرمرده چه بد خوابيده…انگار مرده…)….
از ماشين پياده مي شي…عجب جايي خاموش كردي…مي ري يكم اطراف رو ديد بزني…يكم فكر مي كني…ديرت شده…مي ري سراغ پيرمرده…كه بهش بگي خودت باقي راه رو مي ري…مي ري طرف ماشين…دكي…پس كوش؟؟؟ الان اينجا بود…..
حوصله نداري به اين فكر كني كه پيرمرده با ماشينش كجاست…راه مي افتي….
مدتيه كه داري راه مي ري…ضمن راه رفتن فكر مي كني…فكر اون پيرمرده ولت نمي كنه….انگار اون فقط اومد كه تورو از صحنه تصادف دور كنه…حالا هم كه دور شدي…خب اونم رفت…………
هر از چندگاهي يه ماشين با سرعت از كنارت رد ميشه…ياد خودت مي افتي…مثل تو بي توجه به پياده ها با سرعت رد مي شن و مي رن….راستي دقت كردي چه همه آدم مثل تو دارن پياده مسير رو مي رن؟؟؟…خب تو يه چيزي رو فهميدي…كه پياده رفتن اين مسير حسنش اينه كه تو چيزايي رو و كساني رو مي بيني كه زماني كه سوار بودي نمي ديديشون … به راهت ادامه مي دي…اصلاً نمي دوني چقدر از راه مونده…چون معيارت سرعت ماشينت بوده…الان معلوم نيست چقدر راه مونده….تقصير خودته…
داري مي ري كه يهو يه صدايي مياد….گوووم…به پشت سرت نگاه مي كني…چيزي نمي بيني…بقيه بي توجه دارن به راهشون ادامه مي دن…فقط تو برگشتي و به پشت سرت نگاه مي كني……….
يه صدا مياد…صداي يه ماشين با موتور ناقص !!!…آره خودشه…از كنارت رد ميشه…پيرمرده با ماشينش…يه نفرم سوار كرده بود …(نكنه اون صداي گووم صداي يه تصادف ديگه بود…شايد)
غروب شده…خسته شدي…شب رو اينجا مي موني تا صبح شه……..

معلق روي ريل گارد اتوبان زندگي ( اپيزود 1)
…داري گاز مي دي…مي ري سه…مي ري چهار …مي ري پنج…نه ديگه اين آخريشه…تخته داري مي ري…اين آخرشه…صداي پخش ماشينت هم آخرشه…گاز بده پسر تو داري مي رسي…هيشكي تو جاده نيست…هيشكي مزاحمت نيست…گاز بده پسر اين آخرشه …فقط گارد وسط جاده شده ضدحال…كاش نبود…كاش مي تونستي شاخ بشاخ ماشيناي لاين اونوري شي…حال مي داد…گاز بده پسر!!! اين آخرشه…سيستمت تركونده…ولوم بده …بلندش كن …تا ته …نبايد هيچ صدايي بشنوي جز صداي آهنگي كه دوست داري…بلندش كن پسر!!!…بتركون …
…گاز بده !!! دوسه تا ماشين پشت سرت هستن…دارن بهت مي رسن… گاز بده پسر!!!…اين لاين ، لاين خودته…يعني بايد مال خودت باشه…بايد بشه…ببين هيچ كس غير تو نيست…خودتي و خودت…نترس پسر!!!… ولي كاش اين گارد لعنتي نبود…يه لاين واست كمه…تو بايد لاين اونوري رو هم مال خود كني…اونايي كه از جلو ميان بايد بفهمن كه نمي شه با تو كل كل كرد…كاش اين گارده نبود……….
واي چه سرعتي…آتيش گرفتن موتور رو داري حس مي كني…
داري با سرعت بالا مي روني…خودشه…نترس ….
يكي پريد وسط جاده…داري گاز مي دي…ديديش؟؟؟ ترمز مي كني…ترمز…ترمز…پسر !!! زدي بهش…پرتش كردي اونور…كنترل ماشين از دستت در رفته…مي زني به گارد ( هموني كه كاش نبود) …مي مالي به گارد…نه…لعنتي سرعتش كم نميشه………….
…سرت رو از رو فرمون بلد مي كني…خودت و ماشينت رو معلق روي گارد مي بيني …آهان …يادت اومد… زدي به يكي…يه چيزي…پرت شد…به دورو برت نگاه مي كني…نمي بينيش… ولش كن…مهم نيست !!! صداي پخش ماشينت بلنده…يه چيكه خونم از دماغت نيومده!!!…….
بيا پايين…بقيه راه رو بايد پياده بري…چه اشكالي داره…تو بايد اين راه رو بري …بايد!!!……..
….از ماشينت دور مي شي(به پشت سرت نگاه نمي كني…ولي دور شدن رو از كم شدن صداي پخش ماشينت مي فهمي…راستي چه پخش سمجي داري!!!)
پياده…پياده …پياده…تقصير خودت بود…باور كن…
هنوز صداي پخش ماشينت مياد…لب جاده وايسادي…يه ماشين جلوي پات ترمز مي كنه…رانندش يه پيرمرده…سوار مي شي…مجبوري سوار شي…تو احتياج به كمك داري…خب…بيا…اينم كمك…

پروانه اي كه در دلم پرواز كرد
پرواز قشنگه …اونم پرواز بي نظير يه پروانه …يه پروانه عاشق…عاشق پريدن…عاشق خطر كردن…راز پر كشيدنش چي بود؟؟؟ نمي دونم…راز عاشق بودنش؟؟؟ هيچ كس نمي دونه…خودش مي دونه و خودش…ما فقط مي تونيم پرواز پروانه عاشق رو ببينيم…ببينيم كه با اميد…با آرزو…با هدف…پرواز مي كنه…اون مي خواد به چي برسه؟؟؟ معلوم نيست…راستي كه اين پروانه ها اصلاً بروز نمي دن كه تو قلبشون..ذهنشون…چي مي گذره...چي مي گذره كه اينجور توان پرواز پيدا مي كنن...
حالا من پرواز يه پروانه رو نمي بينم كه حسش مي كنم…احساس پرواز يه پروانه قشنگه……پروانه اي كه در دلم پرواز كرد…پر زد…پر زد و پرزد…اون پرواز خودش رو از دل من…از ته قلب من…از ته قلب سياه من شروع كرد…از قعر اين دل سنگي…از اعماق وجود خسته من…اون پر زد…اوج گرفت و رفت…رفت به نهايت جايي كه مي تونست بره …اون به هدفش رسيده؟؟؟ معلوم نيست…ولي فكر كنم رسيده…آره رسيده…اون مي خواست كه بپره…اون همون موقع كه تصميم به پريدن
گرفت به هدفش رسيد…ولي من چي؟؟؟ حس كردن پر كشيدن يه پروانه تو يه دل سنگي واسه صاحب اون دل غنيمته…هر چند كوتاه…پس من راضيم…از اينكه لااقل پروانه اينو از من دريغ نكرد…..نمي دونم كه شما تا حالا پرواز يه پروانه رو تو قلبتون حس كردين؟؟؟ اما باوركنين تجربه قشنگيه...