پروانه اي كه در دلم پرواز كرد
پرواز قشنگه …اونم پرواز بي نظير يه پروانه …يه پروانه عاشق…عاشق پريدن…عاشق خطر كردن…راز پر كشيدنش چي بود؟؟؟ نمي دونم…راز عاشق بودنش؟؟؟ هيچ كس نمي دونه…خودش مي دونه و خودش…ما فقط مي تونيم پرواز پروانه عاشق رو ببينيم…ببينيم كه با اميد…با آرزو…با هدف…پرواز مي كنه…اون مي خواد به چي برسه؟؟؟ معلوم نيست…راستي كه اين پروانه ها اصلاً بروز نمي دن كه تو قلبشون..ذهنشون…چي مي گذره...چي مي گذره كه اينجور توان پرواز پيدا مي كنن...
حالا من پرواز يه پروانه رو نمي بينم كه حسش مي كنم…احساس پرواز يه پروانه قشنگه……پروانه اي كه در دلم پرواز كرد…پر زد…پر زد و پرزد…اون پرواز خودش رو از دل من…از ته قلب من…از ته قلب سياه من شروع كرد…از قعر اين دل سنگي…از اعماق وجود خسته من…اون پر زد…اوج گرفت و رفت…رفت به نهايت جايي كه مي تونست بره …اون به هدفش رسيده؟؟؟ معلوم نيست…ولي فكر كنم رسيده…آره رسيده…اون مي خواست كه بپره…اون همون موقع كه تصميم به پريدن
گرفت به هدفش رسيد…ولي من چي؟؟؟ حس كردن پر كشيدن يه پروانه تو يه دل سنگي واسه صاحب اون دل غنيمته…هر چند كوتاه…پس من راضيم…از اينكه لااقل پروانه اينو از من دريغ نكرد…..نمي دونم كه شما تا حالا پرواز يه پروانه رو تو قلبتون حس كردين؟؟؟ اما باوركنين تجربه قشنگيه...