صداي سوسوي ستاره ها
بچه كه بود ، تو شب وقتي به آسمون نگاه مي كرد ، صداي سوسوي ستاره ها رو مي شنيد ، بزرگتر كه شد تازه فهميد كه تمام اين مدت اشتباه مي كرده ، جيرجيركها تقليد صداي ستاره ها رو مي كردن و اون بدون اينكه بدونه لذت مي برد ، اونا يه گوشه قايم شده بودن و با مهارت صداي خودشون رو به ستاره ها بخشيده بودن ...
الان كه بزرگ شده آرزو مي كنه كه كاش نمي فهميد اين موضوع رو ، كاش نمي فهميد و الان هم از تماشاي آسمان صاف شب لذت مي برد ، راستي چه چيزي در اين دنيا قشنگ تر از شنيدن صداي سوسوي ستاره هاست ؟