يك بار خانه ام در يك آتش سوزي باخاك يكسان شد.بجز خانواده ام همه متعلقاتم دود شد اما لحظه اي نگراني به دلم راه ندادم و اين فاجعه به نوعي برايم رهايي بخش بود و باعث شد علاقه ام به بسياري چيزهاي ديگر بيشتر شود.بعد گفتم نكند گاهي چنين آشوب و دگرگونيهايي در زندگي انسان ضروري است.
شان پن / بازيگر
posted by آرش پرانتزنویس at 8:27 AM
1 Comments:
خانواده لاي شعله هاي کورمال ترس ، سفره هاي بي قرار سالهاي آزگار
- چند سال مانده تا ببينمت هنوز زنده اي ؟ روح درمکعب غريبگي و انتظار
- من مسافر تمام راههاي رفته ام من غريبه ي تمام شهر هاي خالي ام
- تا کجا کشيده ردپاي گريه ات ؟ کجا ؟ تا کدام گور رفته اي براي آخرين فرار ؟
mage ta koja mishe raft?
Post a Comment
<< Home