پستچي هميشه دوبار زنگ مي زنه
نمي دونم چرا اولين مطلبم رو اين انتخاب كردم …ولي زيادم بد نيست ، بذاريد ادامه بدم…
…تو توي اين دنيا زندگي مي كني ، پس از چيزايي كه مي بيني زياد تعجب نكن ، از كسايي هم كه بهشون بر مي خوري تعجب نكن ، از رفتارشون هم تعجب نكن…از اينكه ببيني يه نفر كه اتفاقاً از همه به تو نزديكتره از پشت خنجرشو تا دسته تو پشتت فرو كرده هم تعجب نكن ، تو اين زمونه اي كه همه خنجر تو سينه ات فرو ميكنن و واسه اطمينان يه دور هم مي پيچوننش نبايد زياد تعجب كني ، اصولاً تو اين زمونه تو نبايد از هيچ چيز تعجب كني ، همه چيز ممكنه اتفاق بيفته ، تو هستي و يه دنياي ناشناخته با افرادي ناشناخته تر ، ممكنه تمام اسرار خلقت كشف بشه ،اما اسرار يكي از اين مخلوقات خدا هرگز كشف نخواهد شد ، انگار انسانها رو خدا آفريده كه همديگه رو متعجب كنن ، غافلگير كنن و بهم يه چيزايي رو ثابت كنن …
تو چيزاي زيادي خواهي ديد ، چيزاي زيادي هم ياد مي گيري، يعني مجبوري ياد بگيري ، چيزايي هم هرگز نخواهي ديد و هرگز ياد نخواهي گرفت…
…. تو چشمت رو مي بندي و يه نفر رو تو دلت ،ذهنت و تمام وجودت راه مي دي و بعد چشمت رو باز مي كني و مي بيني كه اون تمام وجودت رو ،روحت رو و انسانيتت رو دزديده و از تو فقط يه سايه باقي گذاشته ، يه سايه بي ارزش كه محكومه تو روشنايي نابود شه و به چشم نياد ، اونموقع هست كه سايه هاي زيادي رو اطراف خودت خواهي ديد كه به سرنوشت تو دچار شدن ، سايه هايي رو كه قبلن نمي ديديشون ، و حالا شفاف و واضع مي بينيشون ، در هر صورت ، سايه كه شدي تازه يادت مياد كه : پستچي هميشه دوبار زنگ مي زنه
